وقتی فاطمه زهرا (س) پس از خطبه در مسجد به سوی خانه مراجعت نمودند؛

در حالی که امیرالمومنین (ع) انتظار بازگشت حضرت را می کشیدند؛

حضرت زهرا (س) خطاب به امیرالمومنین (ع) عرض کردند:ای پسر ابوطالب!

آیا مانند جنین نشسته ای؛و مثل اشخاص متهم در خانه جای گرفته ای؟؟؟

تو بال های بازان شکاری را می شکستی؛

و اکنون پر پرندگان بی بال و پر؛بر تو تاثیر کرده؟!

این پسر ابوقحافه (ابوبکر) است.که با قهر و غلبه بخشش پدرم و ذخیره دو پسرم را می گیرد.

او با جدیت تمام به مبارزه من برخاسته؛و او را با دشمنی هر چه بیشتر در مقابل صحبت هایم یافتم.

تا آن که انصار؛یاری خود را و مهاجران کمکشان را از من بازداشتند و چشمانشان را در یاری من بستند؛

و در نتیجه نه دفاع کننده ای است و نه منع کننده ای!

با سینه ای پر از خشم که فرو خورده بودم از منزل خارج شدم و با خواری؛به خانه بازگشتم.

تو گرگان را از هم می دریدی؛ولی اکنون خاک را فرش خود قرار داده ای!

ای کاش قبل از این لحظه و قبل از خواری ام می مردم.

عذر من به درگاه خداون همین بس که ابوبکر متجاوز بود و من می خواسم از تو حمایت کرده باشم.

ای وای بر من در هر صبحگاه...

تصلی حضرت امیرالمومنین(ع)به حضرت زهرا(س)

امیرالمومنین فرمود:وای بر تو نیست؛بلکه وای برکسی است که بغض تو را دارد و با تو بد رفتاری می کند.

خود را از خشم باز دار؛ای دختر پیامبر برگزیده.و ای یادگار نبوت.

در دینم عجز نشان ندادم و از آنچه قدرت داشتم کوتاهی نکردم.

برگرفته از کتاب صدای فاطمیه فدک

محمدباقر انصاری-سید حسین رجایی